Czcigodny z wagonu restauracyjnego

    Stukot kół. Pęd mknącego pociągu. Zapach "na galancie" zrobionej jajecznicy, tzw. Polskie śniadanie w wagonie restauracyjnym. Przyjemniej, niż na standardowych miejscach z nieprzypadkowymi przypadkowymi podróżnymi. Nogi można wyciągnąć lepiej. Więcej miejsca dla błądzących oczu; mniej zaduchu i covidów w powietrzu. Można też usłyszeć nie jedną ciekawa historię. 

    Czcigodny z wagonu restauracyjnego ma wiele twarzy i wiele ciał jednocześnie. Jeden zestaw na jeden pociąg przypadający. Stanowi centrum i oś wydarzeń. Przychodzą tu na audiencję konduktorzy, maszyniści, pasażerowie rzecz jasna i Prowadnice też spewnościom stawałyby przed obliczem wielce czcigodnego. Lub czcigodnej. (Przypis: Prowadnice to panie z obsługi rosyjskich kolei. Np. parzą herbatę. Są zalążkiem przedziału restauracyjnego, który w naturalny sposób wykształca się w bardziej ucywilizowanych rejonach świata.)

    Patrzę na niedojedzony przeze mnie chleb jaki dostałem do jajecznicy. Dwa rodzaje. Dwóch rodzai. Ciemne, a obok bielutkie pieczywo, ułożone z dbałością o szczegóły. Wiem, że to czego nie zjem, niechybnie trafi do kosza na śmieci, ale cóż. Białe pieczywo to trucizna, więc macham ręką. Posiłek był doskonały i gdy przyglądam się temu co go zrobił jak krząta się przy pracy, stwierdzam, że ciężko mu coś zarzucić. Wchodzi konduktor i prosi o kawę.

    - Jak się pracuje?

    - W porządku. Stare śmieci. Przyzwyczaiłem się - odparł czcigodny przecierając i tak już nienagannie czysty blat. - Nie od dzisiaj to robimy.

    - No ostatni co tu był to długo nie pociągnął.

    - Taka specyfika pracy. Nie każdy wytrzyma takie coś. Dwa tygodnie w trasie i dwa w domu.

    - A Ty ile w trasie teraz?

    - Prawie miesiąc.

    - Coo? Nie masz co robić w domu?

    - Ano nie mam. 

    - Rozumiem. Każdy ma jakieś zainteresowania! - dodał śmiejąc się. 

    - Chociaż lekko nie jest. Czasami taki kocioł się robi bez pauzy że się czuję potem jak koń po westernie. - nie narzekał. Nie o to szło. Naprawdę lubił tę pracę.

    - Co ty powiesz. Ale chyba przerwę miałeś nie?

    - Tak, byłem za granicą.

    Nagle *trRr*, telefon dzwoni. Czcigodny grzecznie przeprasza, a że kawa została już zaserwowana, z czystym sumieniem wszedł w wąski korytarz zaplecza. Rzut oka na te parę dosłownie metrów kwadratowych daje do zrozumienia jak genialnie ktoś to tam poukładał. Jak najwyższej klasy kawalerki. Stosunek miejsca wykorzystanego do przestrzeni dostępnej - klasa. Tylko łóżka brakowało. A może nie dojrzałem? W każdym razie odbiera telefon i ktoś widać znajomy przedstawia się w słuchawce, bo nagle twarz restauratora rozświetliła się w uśmiechu, a potem: 

    - Witaj mistrzu patelni! - a więc dwaj czcigodni po fachu, pomyślałem.

    - No cześć, cześć. Znowu jeździsz? - na szczęście to nowoczesny pociąg był i cichy, a telefon chyba na maksa miał volume ustawiony, starczy rzec, że rozmowę słyszeli wszyscy obecni. Czyli ja.

    - Były trudności. Dyrekcja wyraziła się jasno, że "ten pan już tu nie pracuje".

    - Są takie przypadki haha. Ciekawe coś ty tam nawywijał.

    - Nic wielkiego.

    - No pewnie. I co zrobiłeś mordzia?

    - Bujnąłem się na plecach, na Pędziakach. Szkoda że cię nie ma. (Przypis: Bujnąć się na plecach to użyć znajomości, a pędziaki to chyba Pendolino czy jak...)

    - Ale inni są! 

    - Magic majster by się przydał.

    - Ale inni są. - upierał się. Nie ma ludzi niezastąpionych.

    - No są, są. Są stare ekipy. Są Danielki i Marcelki, itd.

    - No to fajnie - odparł głos w słuchawce.

    - Ej ale ty słyszałem, że przytyłeś, nie? - ogólnie wartka szybka rozmowa, zmieniane wątki. Tak jak to starzy kumple ze sobą gadają. Wszystko na raz.

    - Oczywiście że tak! A Ty gdzie byłeś?

    - W Holandii byłem. 

    - A ja wiem po co ty jechałeś tam. 

    - A ja nie wiem? 

    - No a jak? Mordzia ty wiedziałeś po co jedziesz. 

    - Tak wujaszku ja to wolę przypalić niż piwo pić - mówił opierając się jedną ręką o kontuar i wypatrując ewentualnych klientów.

    - A słyszałeś to? - o, chyba jakiś żart się zbliżał, pomyślałem. - "Szanowny kliencie informujemy że wygrałeś cygańskie dziecko. Jeśli nie odbierzesz przyślemy całą rodzinę."

    - Hahaha!

    - Albo takie ogłoszenie - dodał głos. - "Poszukiwany pilnie pracownik na stanowisku operatora kija baseballowego."

    - I co, hehe zgłosisz się?

    - Co Ty, ja to już na emeryturze.

    - Przecież dopiero co miałeś zmianę kodu! (Przypis: zmiana kody - czwórka z przodu)

    - No wiem haha!

    - Hahaha!

    - A Ty pamiętasz Kaczora Donalda? - głos ze słuchawki roznosił się czysto, a restauratora w ogóle to nie peszyło.

    - Kogo? 

    - No tego co z nami jeździł na Toruń-Bydgoszcz.

    - A no wiem, to co z nim?

    - Słyszałem, że wyjechał do Australii, bo w ZOO szukali rozpłodowca dla samic kangura.

    - Hahaha!

    - To był pacjent weź. Tak mi się przypomniał teraz. Pamiętam jak pisał skargi na maszynistę, że za szybko jeździ i mu parówki z garnka wypadają.

    - Ja to nie rozumiem takich ludzi.

    - On taki był. Pisał skargi na wszystkich łącznie z konduktorem a my pisaliśmy na niego raporty. I w końcu mu powiedziałem: "jeszcze raz coś odwalisz to mnie nic nie obchodzi wysiadasz na najbliższej stacji i wzywam policję."

    - No jazda. A pamiętasz jak razem połamaliśmy pantograf?

    - Hahaha! Nie było tego.

    - No pewnie.

    Urzeczony tą całą niecodzienną konwersacją wyjrzałem za okno, bo oto zbliżała się moja stacja. Pociąg wjeżdżał w tunel i w miejscu gdzie skośnie wznosiły się ściany pełne grafity i napisów, światła słonecznego było jeszcze na tyle dużo, że dało się odczytać treść tej radosnej twórczości.

*PUTIN ZAKOŃCZYŁ PLANDEMIE*

    Minęła dłuższa chwila (czyli ile? Nie wiem! Dwie, trzy minuty) i zorientowałem się, że Czcigodny obsługuje szanowną klientelę. 

    - Teraz jesteśmy niedaleko dworca to spokojnie z zasięgiem. - mówił podtykając terminal płatniczy pod rękę okularnicy w średnim wieku. 

    *Piiip*

    - No i poszło. 

    - Dziękuję - odparła chowając kartę do portfela.

    - Ale muszę pani powiedzieć, że w Pendolino ("pędziaki!" - pomyślałem) to po 20 tysięcy kroków na trasie za zasięgiem do terminalu zdarzyło mi się chodzić.

    - Proszę pana to jest bardzo zdrowa aktywność fizyczna.

    - No tak tak. - grzeczność na pierwszym miejscu, klasa i renoma firmy. Twarz przedsiębiorstwa!

    - Pasterze długo żyją proszę pana, a wie pan dlaczego?

    - Proszę mi powiedzieć. 

    - Bo dużo chodzą. Ci co dużo chodzą są bardzo zdrowi.

    - Aha, no to dobrze dla mnie. - rzucił i już się rwał domywać patelnię.

    - Proszę pana. - zatrzymała go jeszcze, zawiesiła na ułamek sekundy.

    - Tak, słucham?

    - Jest pan pasterzem.